Jakoś tak wyszło, że gdy chodziliśmy po starych ulicach miasteczka, przypomniało mi się hasło promocyjne Warszawy – tylko zamiast syrenki, w tonacji niebieskiej, należałoby wstawić biały domek kryty dachem z czerwonej terakoty. Bo tak właśnie wyglądają niemal wszystkie budynki tego położonego w górach miasteczka.

Lubię kolor, szalone i kontrastowe zestawienia – jak to się stało, że białe domki tak mi się wkradły do serca, że mogłabym tam zostać miesiąc albo i dłużej? Czy chodzi o to, że wszystko wygląda jakby czas stanął w miejscu? Czy chodzi wprost o niewiarygodną spójność i harmonię zabudowy? Czy o piękne położenie? Nie wiem, ale fakty są takie, że dawno nie byłam gdzieś, skąd tak bardzo nie chciałabym wyjechać. A chodzenie po monotonnie białych uliczkach Barichary szybko zmieniło się w poszukiwanie detali, bo domy, choć wyglądają identycznie, to zawsze czymś się różnią, a to ładną klamką, piękną doniczką kwiatów, kolorem drzwi czy kształtem okna. Całości dopełniają bliźniaczo do siebie podobne kamienne kościoły o prostych i surowych wnętrzach, malutkie skwerki, gdzie nie brakuje rzeźb lokalnych artystów i niewiarygodna wprost ilość pracowni i warsztatów, sklepików z kolumbijskim (a nie azjatyckim) rękodziełem i pracowni malarzy.

Barichara to nie jest miasto imprezowe, nie obfituje w powalające zabytki, ale ma coś w sobie nieuchwytnego, co przywołuje tęsknotę za dawnymi czasami, może dlatego często służy za plan filmowy, gdy trzeba staroświeckiej scenerii. Idealne miejsce na romantyczny wypad, emeryturę, chill out lub pracę twórczą. Wisienką na torcie jest niesamowita górska sceneria i trasa spacerowa do Guane choć samo miasteczko złożone z czterech ulic na krzyż nico nas rozczarowało – miała być sztuka indiańska, ale jedyny Indianin jakiego widzieliśmy, był namalowany na drzwiach samochodu. Jedyne czego się tam dowiedzieliśmy, to, że mleko kozie jest lepsze od viagry

Barichara – po prostu ładne miejsce, które budzi ładne myśli.

Barichara

Guane

I Afriki